Ένα απο τα πιο γλυκά παραμύθια που αξίζει την προσοχή
μας...γιατί στα παραμύθια κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής!
Ήταν που λέτε μια φορά κι ένα καιρό ένα σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε
έξυπνο, ούτε κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα 'μοιαζε μ' όλα τα'
άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια. Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγε απ΄ τη
φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι,
καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό...
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί κι ασβοί
και βατραχάκια... Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους
είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα
μάτια και τα ρωτούσε:
- Μπορείς να μ' αγαπάς;
Τα πιο πολλά γελούσαν. Αλλα δεν έμπαιναν στον κόπο να
απαντήσουν. Και άλλα του απαντούσαν: Δεν έχω χρόνο...Και άλλα του απαντούσαν:
δεν ξέρω τι είναι ν' αγαπάς...Κι αυτό γινόταν κάθε σούρουπο κι έτσι είχαν τα
πράγματα, ώσπου μια μέρα…….ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
